Πότε ήταν που στα γράμματα μας για τον Άγιο Βασίλη ζητούσαμε και επί γης
ειρήνη; Ήμασταν πολύ αθώα πλάσματα τελικά. Τώρα που μεγαλώσαμε, όπου κι
αν δω, όλες οι λίστες θέλουν gadgets. Τηλέφωνα, υπολογιστές, κάμερες,
μπλιμπλίκια διάφορα. Άγιε μου Βασίλη, ο σάκος έγινε digital;
Αν το καλοσκεφτώ βέβαια όταν ήμασταν μικροί δεν ήμασταν καθόλου αθώοι.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το γράμμα είχε την ευχή για ειρήνη παγκοσμίως
και άλλα με αγάπες και λουλούδια μόνο ως ασφάλεια. Μη μας πάρουν και
για πλεονέκτες, κατάλαβες. Κοτσάραμε εκεί κάτι με αγάπη και ειρήνη όπως
οι υποψήφιες των καλλιστείων. Αλλά μέσα στο γράμμα υπήρχε και η
πραγματική ευχή. Για το δώρο. Το συγκεκριμένο, που το είχαμε χαλβαδιάσει
στις βιτρίνες ή (το πιο πιθανό) που μας είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου οι
διαφημίσεις.
Τί ζητάγαμε δηλαδή; Αν κρίνω από τη γενιά μου, λίγα πράγματα. Κάτι
κούκλες, κάτι επιτραπέζια, τίποτα ρομπότ που δεν κουνιόντουσαν όμως.
Είχα και μία φίλη που κάθε χρόνο - μα κάθε χρόνο - ζητούσε ένα σκυλάκι.
Κάθε χρόνο επίσης - μα κάθε χρόνο - λάμβανε επιτραπέζιο. Ήταν τέτοιο το
τραύμα που δεν έπαιζε ποτέ ενώ τα είχε στοίβες Άπονε Άγιε Βασίλη.
Τότε βέβαια είχα και την πρώτη μου επαφή με τα μαγικά συστήματα και την
τεχνολογία. Η πρώτη μου αποκάλυψη ήταν ο Φωτεινός Παντογνώστης, το
επιτραπέζιο που μου κόλλησε και ως παρατσούκλι για κάποια άπονα έτη.
Είχε κάτι καρτέλες με ερωτήσεις και πολλαπλές απαντήσεις από κάτω. Δίπλα
από την κάθε ερώτηση και απάντηση υπήρχαν μικρές τρυπούλες. Τσάκωνες το
μαγικό ραβδί του Φωτεινού Παντογνώστη, έβαζες τη μία άκρη στην τρυπούλα
της ερώτησης και την άλλη στην τρυπούλα της απάντησης και αν ήταν η
σωστή το ραβδί ΑΝΑΒΕ! Ήσουν ο Φωτεινός Παντογνώστης. Μου πήρε λίγο καιρό
να ανακαλύψω το σύστημα με το αλουμινόχαρτο που συνέδεε κρυφά την
ερώτηση με την απάντηση. Είχα ανακαλύψει την αγωγιμότητα. Ούτε ο
Αινστάιν τέτοιος ενθουσιασμός.
Μετά από αυτή την στοιχειώδη εισαγωγή στον κόσμο της φυσικής και της
τεχνολογίας ακολούθησαν κι άλλα δώρα με τα οποία ερωτεύτηκα την κρυφή
τους λειτουργία, όπως μία αρχαία κονσόλα που παίζαμε τένις με το αδέρφι
μου. Η ιστορία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Δώσε μου πράγματα που κάνουν
μαγικά και χαζοχαίρομαι.
Το ίδιο βέβαια έχει πάθει και όλος ο πληθυσμός. Παντού - μα παντού -
βλέπω λίστες για δώρα Χριστουγέννων που είναι όλο και πιο ακριβά, όλο
και πιο περίπλοκα, όλο και πιο gadgets. Πάνε οι εποχές του πουλόβερ που
λέμε. Άμα το δωράκι δεν καλύπτεται από αμφιβόλου ποιότητας εγγύηση για
ένα χρόνο και δεν χρειάζεται ηλεκτρισμό ολίγον μας ξινίζει, νομίζω; Όχι
πως είναι κακό, αλλά να ρε παιδί μου γίναμε ολίγον ακριβοί. Κι έχουμε
και κρίση.
Φυσικά γίναμε και πρόωροι. Διότι πλέον πρέπει να σκεφτούμε σήμερα, τέλος
Νοεμβρίου (μη σου πω το άργησα κι όλας) τα δώρα των Χριστουγέννων.
Διότι η αναζήτηση, σύγκριση τιμών, σύγκριση χαρακτηριστικών, παραγγελία
και παραλαβή θέλουν το χρόνο τους. Κι ύστερα κατηγορούμε τα μαγαζιά που
αρχίζουν να βγάζουν τα Χριστουγεννιάτικα από τον Αύγουστο.
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά πλέον δε ζητάμε επί γης ειρήνη ούτε για τα μάτια του κόσμου.
