Ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτό που μας χωρίζει από την απόλυτη επικράτηση των κινητών συσκευών, όποια μορφή κι αν έχουν αυτές, είναι η μπαταρία. Δηλαδή η αυτονομία τους. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κινητές συσκευές με αξιώσεις όταν δυσκολευόμαστε να ολοκληρώσουμε μία μέρα χρήσης σε ένα smartphone, ή ο μέσος όρος χρήσης ενός ultrabook δεν ξεπερνά τις 6 ώρες.
Οι συμβατικές μπαταρίες λιθίου, που επαναφορτίζονται και παρέχουν ενέργεια για ένα σωρό συσκευές, το κάνουν αυτό αποστέλλοντας θετικά φορτισμένα ιόντα λιθίου, ανάμεσα σε μικροσκοπικά και λεπτά φύλλα γραφίτη που υπάρχουν σε κάθε ηλεκτρόδιο. Με την χρήση και τον χρόνο όμως, αυτά τα φύλλα γραφίτη παλιώνουν και η ικανότητά τους να επαναφορτίζονται φθίνει σταδιακά. Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στις μπαταρίες λιθίου που χρησιμοποιούν σιλικόνη αντί κοβάλτιο. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια ισχυρίζονται κατόρθωσαν να λύσουν το πρόβλημα, πετώντας στην άκρη τα φύλλα σιλικόνης και χρησιμοποιώντας σωλήνες σιλικόνης που διοχετεύουν τα ηλεκτρόνια, χωρίς να φτάνουν στα όριά τους τα υλικά.
Όλα εντάξει, θα πείτε. Μπράβο τους. Αλλά πολλά χρόνια τώρα ακούμε για καινοτόμες τεχνολογίεςστον τομέα των μπαταριών και ελάχιστες από αυτές έχουν βγει στην «αγορά». Οι συγκεκριμένοι επιστήμονες, όμως, ισχυρίζονται πως έχουν ήδη καταθέσει πατέντα για την μεθοδολογία τους και η δική τους επινόηση θα έρθει στα χέρια των κατασκευαστών, μέσα σε 2 με 3 χρόνια.
Μακάρι. Γιατί με εξασφαλισμένη τη μεγάλη αυτονομία των συσκευών μας, θα μπορούμε να εστιάσουμε στην καινοτομία της χρήσης τους. Μέχρι τότε, απλά θα νιώθουμε πως αγοράζουμε ένα «κουτσό» ενεργειακά, gadget.